در پی تلاش...

این روزها را با درس خواندن و گوش دادن به موسیقی های مورد علاقه ام و دیدن تلویزیون دارم سپری می کنم...

بازم یکنواختی...

بازم تک برنامه بودن...

حال و هوای این روزها...

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ‌گفت‌.

هوا دلگیر، درها بسته‌، سرها در گریبان‌، دستها پنهان‌،

نفسها ابر، دل ها خسته و غمگین‌،

درختان اسکلت های بلورآجین‌،

زمین دلمرده‌، سقف‌ِ آسمان کوتاه‌،

غبارآلوده مهر و ماه‌،

زمستان است‌.

 

مهدی اخوان ثالث

 

گذر زمان

بی آنکه بفهمی می گذرد و تمام...

با خود می گویم:

یکسال دیگر هم از چند سالی که زنده ای هم گذشت...

چه کردی؟ چه چیزی به دست آوردی؟

این همون چیزی بود که می خواستی؟

 

پارسال برایم این موقع عجیب با استرس همراه بود، می ترسیدم که سال بعد این موقع من کجا هستم؟ چه می کنم؟ آیا به هدفم رسیده ام؟

اولین لبخند

اولین ها همیشه ماندگار هستند...

اولین ها همیشه در ذهن ما حک می شوند و می شوند بخشی از حافظه ما...

سخت است و زمان بر تا این اولین ها تغییر یابند.

 

سعی خواهم کرد همیشه تصویری که برای اولین بار در ذهن مخاطبم باقی بماند با لبخند باشد...

 

بی خیالی

 - لازم نیست حتما از کتاب مرجع استفاده کنی ، جزوه بخون نمره بگیر راحت...

-گور بابای درس ، این چند روز رو عشق است ؛ علیرضا میرسونه...

-استاد تو رو خدا ، نمره بده بهمون باید پاس بشم...

-اهههه ، این دیگه چه درسیه ، بچه ها بپیچونیم بریم ددر...

 

خلاصه بگم فاز یه عده را درک نمی کنم ، تو که آمدی دانشگاه ، پزشکی یا رشته های مرتبط به اون که پای جون مردم وسطه ؛ چرا یک دفعه شل می کنی ؟!!؟

اینو میگم تا بعدا خودم به این معضل دچار شدم؛ به خودم بیام که هدفم چی بود واقعا؟؟پ

هدف گرفتن مدرک نیست ؛اگر مدرک بود باید دور این رشته یک خط قرمز می کشیدم...

هدف صرفا پول نیست ؛ پول لازمه اما اولویت اول نیست بالاخره ما هم باید زندگی را بگذرونیم...

هدف صرفا کلاس گذاشتن نیست ؛ بعد کلی درس خواندن و رفتن جوانی و ضعف بینایی اصلا منطقی نیست این را بدی تا کلاس داشته باشی ... اما اینم مهمه...

یه چیزی بگم پزشکی صرفا رشته نیست سبک زندگیه ، یعنی مطالعه کردن باید تا آخر عمرت بخش مهمی از زندگیت بشه ، باید اول انسانیت را بفهمم ، به وجود خدا و عظمتش پی ببرم و یه چیزی از من برای آینده بمونه تا از مرز زمان بگذره و بشه جزیی از تاریخ یک علم...

هدف مشخص شد ، صرفا این را نوشتم تا سال دیگه بدانم آیا باز هم همین هدف منه یا نه...

 

به هم ریختگی

سلام ، حالتون چطوره؟ 

این هفته آخری حس می کنم کلی کار مونده تا انجام بدهم ، کلا استرس عجیبی دارم ...

با شروع کلاس ها سعی می کنم ، از سختی ها و شیرینی های این رشته بیشتر بنویسم و حقیقت رو در قالب خاطره بنویسم ، چه شود ... 

 

واقعیت تلخ

تا دیروز فکر می کردم برف برای همه شادی آوره...

هه نبود...

امروز درد راننده کامیونی را فهمیدم که برای یک لقمه نون حلال ، توی این هوای برفی با جاده های سُر به دلیل مسائلی که خواهم گفت ؛موند تو جاده ، توی این هوای سرد ...

امروز وقتی مجبور شدم برای ماشینی که تو برف گیر کرده بود چند کیلومتر سربالایی با اون شدت بارش راه بروم ، از اینکه منم مثل بچه ها با دیدنش بالا پایین بپرم ، پوزخندی تلخ زدم به کلی خاطرات گذشته ام ...

اشتباه نکنید مشکل از ماست که بر ماست ، خدا رحمتش رو داره میریزه روی سر عده ای که بی تدبیری را با چاشنی امیدواری طعم می دهند...

واقعا با تمام وجودم گوشه ای از درد یک سیل زده را فهمیدم ، خدا صبرشان بدهد و تاسف برای کسانی که به اشتباه به دهان خودی می زنند...

این شب تلخ تا ابد در خاطرم می ماند ، این هم گوشه ای از سختی های زندگی است ... واقعیت تلخ بود ...

امشب مرا از تمامی درد ها بس است...

 

داره میرسه...

خب مشخصه از عنوان داره میرسه...

چی میرسه؟

دانشگاه و درس و دوری از خونه و...

از یک طرف از هر دانشجو  سال های قبل می پرسم میگم درس ها چطوره ؟ 

میگه: اوه اوه ، بدبخت شدی رفت...

میگم :چرا ؟

میگه : وقتی رفتی میفهمی

من نیز  

خدا به دادمون برسه ، اول کاری همه پشتمونو خالی کردن تا وقتی کنکوری بودیم می گفتند خاک بر سرت فلانی پسر فلانی خانم ، دکتر شد تو چی ؟ موندی پشت کنکور ؟ بی لیاقت( باقیش قابل گفتن نیست) 

حالا همه میگن بیچاره ، جوونیش میره ، موهاش میریزه ، پیر و ترشیده میشه نه زن و بچه ای و نه پول درست حسابی بعدش هم باس بره مناطق محروم ...

خلاصه حد وسط نداره ، یا اینجوری یا اونجوری